Die Redder
“U Majesteit, ek is net so bekommerd, dis duidelik dat die sewe vet jare
verby is en hoe gaan die volk oorleef?”
Djoser streel oor Juba se rug en sy lang stert, Juba begin saggies spin.
“U Majesteit, hulle gaan inkom en alles verwoes en opvreet en niks kan
hulle keer nie!”
“Ek weet Juba. Maar ek wil hê dat jy moet lank dink hieroor. Jy verstaan
diere soveel beter as ek."
Juba kom
stert orent by die troonsaal in. “U Majesteit, ek dink ek het dit!”
Djoser kyk op, “Vertel my asseblief want ek weet nie meer nie. Ons kos
gaan te gou opraak in die sewe maer jare en daardie aaklige Kanaaniete gaan oor
die see kom en ons mense doodmaak.”
“U Majesteit, daar is ʼn dier wat familie van my is. Ons mag dalk die
vinnigste dier op aarde wees, maar hulle is baie kleiner, ratser en dis net wat
ons nodig het om die vyand te keer voor hulle alles kom opvreet.”
“Juba, bring hul leier dat ons praat!”
Twee dae
later kom Juba met die klein diertjie. Hy is gemmer kleur en strepies oor sy
lyfie. Op sy voorkop staan dit duidelik geskryf, "M"!
“Maar jy is te oulik, jy lyk dan nes Juba maar is piepklein! Hoe kan jy
ons help?”
“U Majesteit, ons woon op ʼn eiland hier naby en kom maklik hier op
boomstompe wat op die see dryf. Ons kan gou kom en die vyand oorrompel. Ons
vang hulle en dan eet ons hulle sommer op!”
“Regtig? En jy dink julle sal ons kan red?”
"U Majesteit, niemand kan iets belowe nie, al wat ek u kan belowe
is dat ons ons bes gaan doen." Hy begin sy stert lek en krul homself
voor-op-die-wa teen Faro Djoser se voete, spin heerlik en raak aan die slaap.
Djoser weet nie wat om te glo nie … hy kan maar net hoop want alle raad
is op.
Die
gerugte trek deur die koninkryk, die vyand word al minder en as wysgere hul
somme maak lyk dit asof die volk sal oorleef deur die sewe maer jare!
Die groot rivier kom af, almal jubel want die sewe vet jare het weer
aangebreek! Faro Nebeb roep die volk bymekaar, Juba sit regop langs sy troon en
is so tevrede. Oral op die volk se skote sit die klein outjes, hulle spin en
lek hulself met oorgawe!
“Wysgere,
Skrifgeleerdes en almal van ons groot nasie, dit is my eerste optrede na my
vader se dood. Ek het ʼn afkondiging om te maak. Die diertjies wat ons gered het
sal tot die adelstand verhef word!”
Die volk juig dat jy dit tot anderkant die Rooi See kon hoor!
"Hulle gaan nou ʼn naam kry en dit sal Die Redder wees of in ons
taal, Caute.”
Die gejuig nou nog harder!
"Dan liewe onderdane sal ons vir my vader ʼn grafsteen bou wat
duisende slawe vir baie jare sal laat werk. Dit sal uittroon en die grootste
monument ooit wees.”
Hy sluk diep, vee sy trane af met ʼn papirus doekie, “Verder het die
profete en skrifgeleerdes my gevra dat ons ʼn standbeeld sal bou. Dit sal my
vader se gesig dra op die lyf van ons geliefde Caute.”
Die gejuig nou nog harder. Nebeb kyk af, dink lank en toe, “Die groot
profeet Amenhotep het gister vir my ʼn wonder storie kom vertel wat julle vir
geslag na geslag sal oorvertel."
Hy bly ʼn rukkie stil, "Daar sal vele somers verby gaan en baie ver
van hier sal ʼn nuwe taal begin en dit sal die mooiste taal wees wat ooit
gepraat sal word. Die diertjies in daardie taal sal genoem word ... ‘katjies’
"
Comments
Post a Comment